GOTYK
Okres w architekturze i sztuce, trwający w Polsce od XII do XV w.
Gotyk przypadał na okres wielkiego rozkwitu miast, co znalazło wyraz w budowie potężnych katedr, przyczyniło się to tego wynalezienie w XII w. cegły, która okazał się materiałem stosunkowo lekkim, tanim i dającym duże możliwości architektoniczne. Gotyk początkowo określany był jako udoskonalony styl romański, ale w efekcie stanowił jego przeciwieństwo.
Charakterystyczne dla stylu gotyckiego były: ostry łuk i sklepienia krzyżowo-żebrowe.
ŁUK OSTRY był wynikiem przełamania półkolistego łuku romańskiego. Zalazł zastosowanie głównie w oknach, portalach oraz detalach architektonicznych. Okna i rozety wypełnione były maswerkami, czyli kamiennymi ornamentami oraz wypełnione witrażami.
SKLEPIENIE KRZYŻOWO-ŻEBROWE – gwiaździste, siatkowe, palmowe, kryształowe – miało tę zaletę, że żebra przenosiły ciężar sklepienia na określone miejsca, w których wzmacniano mury podporami. W wyniku takiego rozwiązania można było przekryć duże przestrzenie, ściany były cieńsze, a okna duże i wysokie.
Portal zakończony był ostrym łukiem, a nad nim umieszczana była rozeta (okrągły otwór okienny) lub ostrołukowe okno.
W przestronnych wnętrzach znajdowały się potężne filary, składające się z wielu półkolumienek, misterne drewniane ołtarze i meble zdobione wzorami zaczerpniętymi z architektury (kwiatony, rozety, łuki) oraz wysmukłe rzeźby figuralne.
Kościoły gotyckie w Gdańsku, m. in.: Najświętszej Marii Panny, Św. Jana, Św. Mikołaja, Św. Katarzyny, Św. Trójcy, Katedra Oliwska i inne.